عباسعلی حسین خانزاده؛ سیده زینت فلاح مرتضی نژاد؛ محبوبه طاهر؛ سیده زهرا سید نوری
چکیده
در روانشناسی معاصر بر پژوهش در حوزۀ روانشناسی مثبت و توانمندیهای انسان تأکید بسیاری میشود. یکی از متغیرهای نوظهور در حوزة روانشناسی مثبت، مفهوم خوددلسوزی است. این پژوهش با هدف بررسی نقش ...
بیشتر
در روانشناسی معاصر بر پژوهش در حوزۀ روانشناسی مثبت و توانمندیهای انسان تأکید بسیاری میشود. یکی از متغیرهای نوظهور در حوزة روانشناسی مثبت، مفهوم خوددلسوزی است. این پژوهش با هدف بررسی نقش بخشش و رضایت از زندگی در تبیین خوددلسوزی دانشجویان دانشگاه گیلان انجام شد. طرح پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعۀ آماری، تمام دانشجویان دانشگاه گیلان را در سال تحصیلی 94-1393 شامل میشد. نمونهای به حجم 300 نفر از بین آنها با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای چندمرحلهای انتخاب شدند و به مقیاسهای بخشش (مالت و همکاران، 2003)، رضایت از زندگی (دینر و همکاران، 1985) وخوددلسوزی (نف، 2003) پاسخ دادند. نتیجۀ آزمون تحلیل رگرسیون همزمان نشان داد که رضایت از زندگی و حساسیت نسبت به مقتضیات محیطی، 9 درصد از تغییرات خوددلسوزی را پیشبینی میکنند (05/0>p). تنفر پایا و گرایش به بخشیدن هم بدون ضرایب پیشبینی معنادار هستند. با توجه به اینکه بخشی از تغییرات خوددلسوزی را بخشش و رضایت از زندگی تبیین میکنند، با بهکارگیری آموزشهایی مانند آموزش بخشش و آموزش مهارتهای زندگی در جهت افزایش رضایت از زندگی و به دنبال آن افزایش خوددلسوزی گام برداشته میشود.
