سیدحسین سیادتیان آرانی؛ محمد عاشوری؛ سالار فرامرزی؛ قاسم نوروزی؛ لیندا جی اسپنسر
چکیده
هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر برنامۀ روان‌درمانی مثبت‌نگر بر بخشش و جهت‌گیری‌های شادکامی در مادران نوجوانان کم‌شنوا بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعۀ ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر برنامۀ روان‌درمانی مثبت‌نگر بر بخشش و جهت‌گیری‌های شادکامی در مادران نوجوانان کم‌شنوا بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعۀ آماری شامل کلیۀ مادران نوجوانان کمشنوای شهر کاشان در سال 1400 میشد که با روش نمونهگیری دردَسترس از مدرسۀ ناشنوایان باغچهبان انتخاب شدند. از بین آنها 30 نفر بهصورت تصادفی، انتخاب و در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل 15نفری جایگزین شدند. دادههای پژوهش با استفاده از پرسشنامۀ گرایش به بخشش هارتلند (2005) و جهتگیری شادکامی پترسون (2006) جمعآوری شد. جلسات برنامۀ روان‌درمانی مثبت‌نگر در 10 جلسۀ 90 دقیقهای هفتهای 2 جلسه برای گروه آزمایش برگزار شد. اطلاعات جمعآوریشده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تکمتغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد مداخله باعث افزایش معنادار بخشش و جهت‌گیری‌های شادکامی در گروه آزمایش شد (0001/0P<). براساس یافتههای این پژوهش، برنامۀ روان‌درمانی مثبت‌نگر در بهبود بخشش و جهتگیری شادکامی مادران نوجوانان کم‌شنوا مؤثر بود؛ بنابراین، از این برنامۀ درمانی میتوان برای ارتقای سلامت روان آنها استفاده کرد.
