هوشنگ گراوند
چکیده
پژوهش حاضر با هدف نقش واسطه‌ای خودکارآمدی در رابطۀ بین سبک‌های حل مسئله و اضطراب کرونا صورت پذیرفت. روش پژوهش، همبستگی از نوع تحلیل مسیر بود. جامعۀ آماری این پژوهش شامل تمامی دانشجویان مقطع کارشناسی ...
بیشتر
پژوهش حاضر با هدف نقش واسطه‌ای خودکارآمدی در رابطۀ بین سبک‌های حل مسئله و اضطراب کرونا صورت پذیرفت. روش پژوهش، همبستگی از نوع تحلیل مسیر بود. جامعۀ آماری این پژوهش شامل تمامی دانشجویان مقطع کارشناسی مرکز آموزش عالی پلدختر بود که در سال تحصیلی 400-1399 مشغول به تحصیل بودند. 230 دانشجو به‌صورت آنلاین در این مطالعه شرکت کردند و به پرسشنامه‌های اضطراب ویروس کرونا (علی‌پور و همکاران، 1398)، سبک‌های حل مسئله (کسیدی و لانگ، 1996) و خودکارآمدی عمومی (شرر و مادوکس، 1982) پاسخ دادند. تحلیل داده‌ها به‌روش آماری تحلیل مسیر و با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS-22 و AMOS-24 انجام شد و برای بررسی نقش واسطه‌ای متغیرها از آزمون بوت‌استراپ استفاده شد. یافته‌ها نشان داد از بین مؤلفه‌های سبک‌های حل مسئلهْ درماندگی و مهارگری دارای اثر مثبت هستد و اعتماد، گرایش و خودکارآمدی بر اضطراب کرونا اثر منفی دارند (01/0>p). همچنین، درماندگی اثر منفی دارد و خلّاقیت و گرایش بر خودکارآمدی اثر مثبتی دارند (01/0>p). گرایش و خلّاقیت با واسطه‌گری خودکارآمدی می‌توانند از میزان اضطراب کرونا دانشجویان بکاهند و درماندگی با واسطه‌گری خودکارآمدی می‌تواند بر میزان اضطراب کرونا دانشجویان بیفزاید (01/0>p). یافته‌ها با نتایج پژوهش‌های مشابه قبلی هم‌خوانی داشت و گامی مهم برای تبیین عوامل مؤثر بر اضطراب کرونا بود و همچنین می‌تواند به‌عنوان الگویی مناسب برای طراحی برنامه‌های جامع پیشگیری از اضطراب کرونا محسوب شود.
